بسم الله الرحمن الرحیم
م
بقره ۱۰۴: یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَقُولُوا رَاعِنَا وَقُولُوا انْظُرْنَا وَاسْمَعُوا ۗ وَلِلْکافِرِینَ عَذَابٌ أَلِیمٌ
ل
ای افراد با ایمان! (هنگامی که از پیغمبر تقاضای مهلت برای درک آیات قرآن می‌کنید) نگویید: «راعنا» بلکه بگویید: «انظرنا». (زیرا کلمه اول، هم به معنی «ما را مهلت بده!» و هم به معنی «ما را تحمیق کن!» می باشد و دستاویزی برای دشمنان است.) و (آنچه به شما دستور داده می شود) بشنوید! و برای کافران (و استهزاکنندگان) عذاب دردناکی است.
ک
ا
یک پیام از آیه:
یهودیان آنقدر بغض پیامبر را داشتند که می‌گشتند دنبال کلمه‌ای که حتی در زبانی غیر از عربی معنای زشتی داشته باشد؛ تا دستاویزی کنند برای توهین به پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله)! البته در جمعِ به ظاهر مسلمینِ پای منبر هم بودند کسانی که بدشان نیاید به وجود مبارک پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) استهزائی روا دارند، یا بی‌تفاوت باشند نسبت به استهزائی… بحث که گرم می‌شد و حجم مطالب و مفاهیم پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) که زیاد می‌شد، برخی جا می‌ماندند و می‌گفتند راعنا. اگرچه در زبان عرب «مهلت‌مان بده» فهم می‌شد ولی عبری‌فهم‌ها از آن خبیث و شرور ما می‌فهمیدند! حتی بعضی عرب‌های مریض هم دهان پلیدشان را طوری می‌گرداندند که راعی‌نا شنیده شود و چوپان ما فهم شود! کم‌کم مریض‌دلان کارشان به توهین و استهزاءِ پیامبر کشید… و خدا این استهزاء را بر نتافت و همه را از این کلمه منع و کلمات بی‌شائبه‌تری را تجویز کرد. سخت‌تر آنکه هرکه از این دستور اطاعت نکند را کافر خواند و وعدۀ عذاب الیم‌شان داد…
قصۀ مواجهۀ همۀ رسانه‌ها با مقدسات همین است… در فیلم، عکس، صوت، متن و هرچه آن را رسانه بشناسیم همین است و همین… اینکه چه عکسی انتخاب می‌کنی؟ چه صدایی می‌گذاری؟ کجای فیلم را می‌بری؟ چه کلماتی به کاغذ می‌نگاری؟ همۀ این سوالات آنقدر جدی است که شاید ما را تا مرز کفر ببرد… تا مرز عذاب الیم… آیا هیچکدام از این فیلم‌ها و عکس‌ها و صداها و کلماتت شائبه‌دار نیست؟ دوپهلو نیست؟ دستاویز دشمنان نمی‌شود؟ دستاویز منافقان مریض‌دل نمی‌شود؟ نکند بشود؟ که اگر بشود و مقدسی را به استهزاء بگیرند واویلاست…
