بسم الله الرحمن الرحیم
الانعام ۱۱۱
وَلَوْ أَنَّنَا نَزَّلْنَا إِلَیهِمُ الْمَلَائِکهَ وَکلَّمَهُمُ الْمَوْتَیٰ وَحَشَرْنَا عَلَیهِمْ کلَّ شَیءٍ قُبُلًا مَا کانُوا لِیؤْمِنُوا إِلَّا أَنْ یشَاءَ اللَّهُ وَلَٰکنَّ أَکثَرَهُمْ یجْهَلُونَ
(و حتّی) اگر فرشتگان را بر آنها نازل می‌کردیم، و مردگان با آنان سخن می‌گفتند، و همه چیز را در برابر آنها جمع می‌نمودیم، هرگز ایمان نمی‌آوردند؛ مگر آنکه خدا بخواهد! ولی بیشتر آنها نمی‌دانند!
————–
یک پیام از آیه: برخی در کار تبلیغی و رسانه‌ای انتظار هدایت تامّه و بلااستثنا دارند و دنبال جذب صددرصدی هستند. آنها تلاش بسیار می‌کنند اما به خاطر این تمامیت‌خواهی وقتی نتیجۀ کارشان را فوراً و مطابق میل‌شان نمی‌بینند، ناامید می‌شوند و در اصل کار و نیت‌شان شک می‌کنند. گاهی مدیر فرهنگی، هنرمند و… محصولی را با نیت هدایت و باکیفیت بالا تولید می‌کنند اما با استقبال کم مخاطبین مواجه می‌شوند یا تأثیر آن را فورا در مخاطبین مشاهده نمی‌کنند، لذا نتیجه می‌گیرند که کار عبثی کرده‌اند، ناامید می‌شوند و کار را ادامه نمی‌دهند.
خیر! این طرز فکر غلط است.
مگر یک هنرمند چقدر می‌تواند نوآوری و جذابیت برای مخاطب ایجاد کند؟ او هرقدر هم تلاش کند هیچ‌گاه نمی‌تواند به قطره‌ای از دریای بی‌کران توان الهی دست یابد. خداوند با آن قدرت و خلاقیت لایتناهی‌اش برای این افراد مثال عجیبی می‌زند. «اگر ملائک به آنها نازل شوند، مردگان با آنان حرف بزنند و همه‌چیز در برابر آنها جمع شود، بازهم ایمان نمی‌آورند!» بازهم ایمان نمی‌آورند! حالا برخی چگونه می‌خواهند با یک اثر هنری یا یک محصول فرهنگی فراتر از این بروند؟
آخر آیه خداوند ایمان را وابستۀ به خود می‌کند و صرفاً آن را در ید ارادۀ خود محصور می‌کند. این بدان معناست که گاهی تمام این عجایب و جذابیت‌ها به عرصه می‌آید و هیچ‌کس هدایت نمی‌شود و گاهی با خیلی کمتر از آن اما به خواست و ارادۀ خدا این اتفاق رقم می‌خورد. مهم آنچه به صحنه می‌آوریم نیست، مهم آنچه خدا اراده می‌کند است. ما هم در این میان باید برای خودمان و انجام تکالیف خودمان کاری که می‌توانیم را انجام دهیم؛ اینکه نتیجه حاصل می‌شود یا نه، نباید به تقویت یا تضعیف ما بیانجامد. ما حتماً بر اساس تکلیف بهترین کار ممکن را ارائه خواهیم داد اما نتیجۀ مخاطبْ محورِ کار، متوقف‌مان نخواهد کرد. اگرچه «بیشتر آنها نمی‌دانند!»
