بسم الله الرحمن الرحیم
بقره ۲۴۵
مَنْ ذَا الَّذِی یقْرِضُ اللَّهَ قَرْضًا حَسَنًا فَیضَاعِفَهُ لَهُ أَضْعَافًا کثِیرَهً ۚ وَاللَّهُ یقْبِضُ وَیبْصُطُ وَإِلَیهِ تُرْجَعُونَ
کیست که به خدا «قرض الحسنه‌ای» دهد، (و از اموالی که خدا به او بخشیده، انفاق کند،) تا آن را برای او، چندین برابر کند؟ و خداوند است (که روزی بندگان را) محدود یا گسترده می‌سازد؛ (و انفاق، هرگز باعث کمبود روزی آنها نمی‌شود). و به سوی او باز می‌گردید (و پاداش خود را خواهید گرفت).
————–
یک پیام از آیه:
پول بود، سرمایه بود، عمر بود، وقت بود، توان بود، علم بود، نان بود، لباس بود، مرکب بود، محبت بود، عشق بود، همه چیز بود… اما… ترسیدی… ترسیدی آنها را قرض دهی… پنداشتی می‌دهی و می‌رود که می‌رود… فکر کردی با بخشیدن کم می‌شود… گمان کردی خودت این‌ها را به دست آورده‌ای! برای همین هم ترسیدی که بدهی برود… با خود گفتی بعد از آن همه زحمت و رنج و تعب، حالا به همین راحتی بدهم برود؟! اما… اما نفهمیدی که قبض و بصط(بسط) این ارزاق به دست کس دیگری بوده است نه تلاش و دوندگی تو… فکر کردی با چند ساعت مطالعه، یا چند روز تمرین یا چند هفته کار، روزی خودش می‌ریخت برای تو؟! نه… یادت نیست آن روزهایی را که هرچه می‌خواندی نمی‌فهمیدی؟ یا آن روزهایی که هر چه می‌دویدی لقمه نانی نمی‌یافتی؟ یا هرچه می‌گشتی محبتی در سینه حس نمی‌کردی؟ و اصلا با خودت نگفتی گه چه شد این‌بار خواندی و فهمیدی؟ دویدی و یافتی؟ گشتی و محبت را حس کردی؟ اصلا از خود نپرسیدی؟ حالا اما… حالا که الله برای تو رزق را بسیط کرد، حالا که برایت فروریخت آنچه التماسش را می‌کردی، حالا چه شده است که به خودش آن را قرض نمی‌دهی؟ نه از آن قرض‌های پس نده… نه از آن وام‌های بلاعوض… نه… می‌گوید: «قرض بده تا وقتی می‌خواهم برایت برگردانم با سود چندین و چند برابری برگردانم… نه ده درصد و بیست درصدِ آن‌هایی که بهشان اعتماد کردی… نه… چندین و چند برابر… اگر علم دادی چندین برابرش را بیاموزمت… اگر اموال دادی چندین برابرش را بَخشمت و اگر محبت دادی، لبریزت کنم از عشق… اگر عمر هم قرض دادی، نگرانش نباش، افزونش را بر عمرت بیافزایم… اصلا غصۀ تارهای سپید مویت را هم نخور… ندیدی چقدر مو سیاه‌ها رفتند و مو سفیدها به سبب قرضی که به من داده بودند ماندند…» و چقدر حساب و کتاب ما منقطع از وحی شده است… منقطع از مبدأ… منفک از معاد… و چقدر دهری شده‌ایم… کلام خدا را می‌خوانیم، شکی در اینکه خدا این را گفته هم نداریم… اما… شک داریم که راست گفته باشد…!!! نعوذا بک یا الله…
