بسم الله الرحمن الرحیم
اعراف ۱۶۴
وَ إِذْ قالَتْ أُمَّهٌ مِنْهُمْ لِمَ تَعِظُونَ قَوْماً اللَّهُ مُهْلِکُهُمْ أَوْ مُعَذِّبُهُمْ عَذاباً شَدیداً قالُوا مَعْذِرَهً إِلی رَبِّکُمْ وَ لَعَلَّهُمْ یتَّقُونَ
و آن گاه که گروهی از آن‌ها (به گروه نهی کننده) گفتند: چرا قومی را که مطمئنا خدا آن‌ها را هلاک خواهد کرد و یا به عذاب سختی عذاب خواهد نمود موعظه می‌کنید؟ گفتند: تا عذری به درگاه پروردگارتان داشته باشیم و شاید آن‌ها پروا کنند.
————–
یک پیام از آیه:
گفتن از خوبی و ردکردن بدی صرفاً برای گفتن نیست، گاهی برای اتمام حجت است و گاهی برای رفع تکلیف … نه اینکه در این گفتن‌ها و پند و اندرز‌ها امیدی به اصلاح نباشد، نه… ولی نکته مهم آن است که برای هر قومی واعظی لازم است… لازم است تا در روز حساب و کتاب تمام کننده و سند باشد! یعنی برخی اوقات ما گفتن‌مان نه صرفاً برای خوب‌شدن طرف مقابل است، گاهی داریم می‌شویم حجت خدا… گاهی هم البته شاید عذری برای خودمان باشد، رفع تکلیفی باشد، که یعنی بگوییم ما گفتیم و آن‌ها گوش نکردند… صدا کردیم، نیامدند… هر چه شد گفتیم، اتمام حجت‌مان را کردیم، خودشان نیامدند دیگر… نشد… ما کوتاهی نکردیم… ما را مبادا به عذاب آن‌ها گرفتار کنی… ما را برای خودت نگه‌دار… در گروه خودت… البته تاریخ نشان داده است که خدا واعظان را برای خودش نگه می‌دارد… منذرین را برای خودش نگه می‌دارد… و برای کسانی که موعظه و انذار این‌ها را شنیدند و پشت گوش انداختند، این‌ها را حجت می‌کند… اصلا وقتی ما کار تذکری و تنبیهی می‌کنیم، وقتی تلاش می‌کنیم با کار رسانه‌ای خود عده‌ای را بیدار کنیم، صرفاً برای هدایت‌شان که نیست، بیشتر برای خودمان است که خود را وارد برنامۀ الهی کنیم… یعنی اصلا با این کار برویم در گروه خدا! بایسیتم کنار او و به ما اشاره کند و به آن‌ها بگوید مگر برایتان انذاردهنده و واعظی نبود؟ و اصلا اگر واعظی و انذار دهنده‌ای نباشد، مگر خدا قومی را هلاک خواهد کرد؟!! اصلا خارج از عدالت الهی است… یعنی اگر روزی خسته شده باشیم از دست قوم ظالم راهش انذار کردنشان است نه رها کردن و صرفاً نفرین کردنشان… بهترین راه برای حذف ظالمین انذار و موعظه است… یا هدایت می‌شوند که فبها المراد یا حجت را تمام می‌کنیم و خدا برنامۀ حذف‌شان را می‌ریزد… و البته قطعا آن‌ها که واعظ نبودند و صرفاً نظاره‌گر بودند هم با آن‌ها نابود خواهند شد…
