بسم الله الرحمن الرحیم
سال ۱۳۰۵ هجری قمری
ایالت عراق در جریان جنگ جهانی اول، از امپراطوری عثمانی جدا و تحت کنترل بریتانیا اداره می‌شود. دیری نمی‌گذرد که با واردشدن اولین اتومبیل‌ها به این منطقه، سنت پیاده‌روی اربعین به دست فراموشی سپرده شده و از نشانه‌های فقر و تنگدستی به شمار می‌رود. در این دوران هر که می‌خواست با پای پیاده به کربلا سفر کند، می‌بایست به صورت پنهانی این کار را انجام می‌داد؛ چرا که در چشم مردم، این حرکت نوعی ننگ به حساب می‌آمد. در این شرایط، عالم فرزانه شیخ حسین محدث نوری، پا به میدان می‌گذارد. شیخ آقا بزرگ تهرانی شاگرد شیخ محدث نوری که از نزدیک شاهد تلاش‌های استادش بوده است، می‌نویسد:
«استاد ما چون وضع را بدین صورت دید، بدین شیوه خداپسندانه همت گماشت و به آن ملتزم گشت. او برای حمل اثاث و بار سفر چهارپا کرایه می‌کرد؛ ولی خود و یارانش پیاده راه می‌پیمودند. بر اثر این اقدام در سال‌های بعد رغبت مردم و صالحان بدین امر افزون گشت و دیگر عار محسوب نمی‌شد و در برخی سال‌ها تعداد چادرها و خیمه‌های راهپیمایان به سی عدد می‌رسید و هر چادر به بیست تا سی نفر تعلق داشت و بدین‌گونه این سنت والا، معمول و مرسوم گشت.»
برگرفته از مستند حلقه عاشقان به کارگردانی حامد کلجه‌ای
