بسم الله الرحمن الرحیم
نور ۱۵-۱۷
إِذْ تَلَقَّوْنَهُ بِأَلْسِنَتِکُمْ وَتَقُولُونَ بِأَفْوَاهِکُمْ مَا لَیْسَ لَکُمْ بِهِ عِلْمٌ وَتَحْسَبُونَهُ هَیِّنًا وَهُوَ عِنْدَ اللَّهِ عَظِیمٌ
وَلَوْلَا إِذْ سَمِعْتُمُوهُ قُلْتُمْ مَا یَکُونُ لَنَا أَنْ نَتَکَلَّمَ بِهَذَا سُبْحَانَکَ هَذَا بُهْتَانٌ عَظِیمٌ
یَعِظُکُمُ اللَّهُ أَنْ تَعُودُوا لِمِثْلِهِ أَبَدًا إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ
آنگاه که آن [بهتان] را از زبان یکدیگر مىگرفتید و با زبان‌هاى خود چیزى را که بدان علم نداشتید مى‌گفتید و مى‌پنداشتید که کارى سهل و ساده است با اینکه آن [امر] نزد خدا بس بزرگ بود.
و [گر نه] چرا وقتى آن را شنیدید نگفتید براى ما سزاوار نیست که در این [موضوع] سخن گوییم [خداوندا] تو منزهى این بهتانى بزرگ است
خدا اندرزتان مىدهد که هیچ‌گاه دیگر مثل آن را اگر مؤمنید تکرار نکنید.
————–
یک پیام از آیه: زمانی که بُهتانی در مورد گناه شخصی از مؤمنین مطرح می‌شود، اگر انسان مؤمن باشد، حق صحبت در مورد آن را ندارد. خداوند متعال این صحبت کردنِ بدون علم را در پیشگاه خود عظیم می‌خواند! البته این را هم یادآور می‌شود که مردم این کار عظیم را بسیار ساده و عادی می‌پندارند! امر حضرت رب بر این است که اساساً زمانی که چنین مطالبی شنیده می‌شود مردم در مورد آن صحبت نکنند و با زبانشان بگویند که آن بهتان عظیمی است و نباید درمورد آن صحبت کنیم. سوالی که مطرح می‌شود این است که آیا وقتی خداوند متعال گردش شایعۀ گناه مؤمنی را حتی به صورت زبان به زبان عظیم می‌دانند و تاکید می‌کنند که پیرامون آن هیچ کس صحبت نکند و آن را بهتان عظیم بخوانند و دیگران را هم به سکوت درمورد آن ترغیب کنند، برای رسانه‌های جمعی چه سطح از عظمت این مساله مطرح می‌شود؟ اگر بیان شایعۀ گناه مسلمین از زبان افراد برای یکدیگر حرام شرعی است (حتی اگر صحت داشته باشد)، بلاشک بیان آن در رسانه‌های جمعی حرمت مطلق دارد. چراکه گناه فردی افراد ارتباطی به اجتماع ندارد و شرع مقدس برای هر گناهی حدی مشخص کرده است. گردش این حرف‌ها آبروی فرد را در سطحی فراتر از آنچه مد نظر شرع است می‌برد. اتفاق بدتر آن است که در جامعۀ مسلمین صحبت در مورد گناه باعث عادی سازی آن می‌شود و برای افراد وهم این را ایجاد می‌کند که جامعه پر از این ماجراهاست. در صورتی حقیقتا این نیست و به قول حضرت امیرالمونین علیه‌السلام، هر چیز دنیا خبرش بزرگتر از خودش است. نکتۀ مهمتر این است که ذکر باطل و گناه، خود مایۀ احیای آن‌ها می‌شود. یعنی اگر گناهی در جامعه‌ای توسط فردی رخ داد، صحبت نکردنِ در مورد آن، بلاشک آن را از اذهان مردم پاک خواهد کرد و صحبت کردنِ پیرامون آن قطعا بر تاثیر و تاثر آن خواهد افزود. اساساً رسانه‌های فردی و جمعی حق بیان گناه را ندارند، چراکه جز تشییع فاحشه (گسترش گناه) هیچ دستاورد دیگری نخواهد داشت.
