بسم الله الرحمن الرحیم
بسم الله الرحمن الرحیم
الانبیاء ۶۸-۷۰
قَالُوا حَرِّقُوهُ وَانْصُرُوا آلِهَتَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ فَاعِلِینَ
قُلْنَا یَا نَارُ کُونِی بَرْدًا وَسَلَامًا عَلَى إِبْرَاهِیمَ
وَأَرَادُوا بِهِ کَیْدًا فَجَعَلْنَاهُمُ الْأَخْسَرِینَ
گفتند اگر کارى مى کنید او را بسوزانید و خدایانتان را یارى دهید.
گفتیم اى آتش براى ابراهیم سرد و بىآسیب باش.
و خواستند به او نیرنگى بزنند و[لى] آنان را زیانکارترین [مردم] قرار دادیم.
————–
یک پیام از آیه: زمانی که جناب ابراهیم علیه‌السلام همۀ بت‌ها را شکست و برای تنبّه مردم بت بزرگ را مقصر جلوه داد و همه به خودشان نهیبِ ظلم زدند، عده‌ای برای اینکه این تنبّه را خراب کنند و به فطرت مردم اجازۀ بیداری ندهند، یک کار رسانه‌ای بسیار عظیم را شروع کردند. دستور دادند که تمام مردم برای سوزاندن دشمن خدایان، در جمع آوری هیزم مشارکت کنند. یعنی برنامه و کید آن‌ها این شد که به دست تک‌تک مردم ابراهیم را بسوزانند تا تمام آنچه ابراهیم رشته بود را پنبه کنند. آنقدر هیزم جمع شد که حتی نتوانستند از فاصلۀ چندین متری به آتش نزدیک شوند و منجنیق را از ابلیس آموختند برای پرتاب ابراهیم از فاصلۀ دورتر. برنامه کاملا مذهبی است و همه جمع شده‌اند برای یک آئین. مدت زمان برنامه هم ظاهرا کم نیست. نمرود همه را جمع کرده و از عظمت خود و خدایان می‌گوید. همۀ مردم دخیل در این برنامه هستند تا مبادا ذره‌ای از محبت ابراهیم در دل کسی بماند. یک کار کاملا مردمی… خداوند متعال می‌فرماید، اراده به کید کردند ولی خسران زده‌ترین‌شان کردیم. چرا که آن همه تدارک و مراسم را خداوند به یک ارادۀ کوچک کاملا علیه خود نمرود استفاده کرد. همۀ مردم منتظر سوختن و تمام شدن ابراهیم بودند؛ حتی اگر نمی‌سوخت حداقل باید به خاطر نبود اکسیژن در دل آتش خفه می‌شد. مدت نسبتا زیادی طول کشید تا ابراهیم از آتش و از میان آن حجم از هیزم خودش را بیرون بیاورد. همه جمع شده بودند که سوختن ابراهیم را ببینند و ابراهیم تمام شود، اما ابراهیم اسطورۀ زمانه‌اش شد. آن همه هزینه، کار، زمان و کار تبلیغی-رسانه‌ای برای اسطوره شدن ابراهیم؟! واقعا خسران‌زده‌ترینِ عالم‌اند اینان…
