بسم الله الرحمن الرحیم
سبأ ۱۳
یَعْمَلُونَ لَهُ مَا یَشَاءُ مِنْ مَحَارِیبَ وَتَمَاثِیلَ وَجِفَانٍ کَالْجَوَابِ وَقُدُورٍ رَاسِیَاتٍ اعْمَلُوا آلَ دَاوُودَ شُکْرًا وَقَلِیلٌ مِنْ عِبَادِیَ الشَّکُورُ
[آن متخصصان] براى او هر چه مى خواست از نمازخانه ها و مجسمه ها و ظروف بزرگ مانند حوضچه ها و دیگهاى چسبیده به زمین مى ساختند اى خاندان داوود شکرگزار باشید و از بندگان من اندکى سپاسگزارند.
————–
یک پیام از آیه: از خصائص حکومت جناب سلیمان است که حتی پس از ایشان نیز همانند آن به کسی داده نخواهد شد و بسیاری از موجودات به امر خدا مُسخَّر دست او شده بودند. از نشانه‌های حکومت ایشان که قرآن از آن‌ها با شکوه یاد می‌کند و بلافاصله بعد از آن‌ها به شکرگذاری امر می‌فرماید، مساجد و مجسمه‌ها و ظرف‌های بزرگ و دیگ‌های عظیم غیر قابل جابه‌جایی است. نکته مهم آنکه ساخت مساجد بزرگ و مجسمه‌هایی که مقوِّم دین الهی و حکومت خدا روی زمین است از ویژگی‌های مطلوب یک حکومت دینی است که باید به خاطر آن خداوند را شاکر بود. این آثار نمونه‌های هنریِ بی‌نظیری در تاریخ بشریت و مایۀ تذکّر مسلمین و یاری‌گر دین الهی بودند. به عبارت دیگر در شهرهای مسلمین، مساجد (محراب‌ها) و مجسمه‌های متناسب باید دیده شوند و آنقدر نمود و تظاهر داشته باشند که مسلمین را مدام به نوع، شکل و محتوای حکومت متذکر کند. تخریب تعداد زیادی از مساجد، دروازه‌ها و آثار معماری ایرانی-اسلامی در قرن اخیر و از سوی دیگر بها دادن بیش از حد به برخی آثار غیر توحیدی و حتی ساختن و نسبت دادنِ دروغینِ برخی آثار به مسلمین، ریشه در این حقیقت الهی دارد که آثار معماریِ منتشره در هر سرزمینی، بر فرهنگ و زیست مردم آن سرزمین تاثیرگذار خواهد بود. فلسفۀ پنهان و اصلیِ موزه‌داری، اکتشاف، نگهداری، تکثیر و ترویج آثار ریز و درشت تمدن‌های مشرکانۀ گذشته نیز همین تأثیرگذاری است.
