بسم الله الرحمن الرحیم
النساء ۱۴۸-۱۴۹
لَّا یُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلَّا مَن ظُلِمَ وَکَانَ اللَّهُ سَمِیعًا عَلِیمًا*
إِن تُبْدُوا خَیْرًا أَوْ تُخْفُوهُ أَوْ تَعْفُوا عَن سُوءٍ فَإِنَّ اللَّهَ کَانَ عَفُوًّا قَدِیرًا*
ﺧﺪﺍ ﺍﻓﺸﺎﻱ ﺑﺪﻱ ﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺟﺰ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﺳﺘﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ [ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺘﻤﺪﻳﺪﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻓﻊ ﺳﺘﻢ ، ﺍﻓﺸﺎﻱ ﺑﺪﻱ ﻫﺎﻱ ﺳﺘﻤﻜﺎﺭ ﺟﺎﻳﺰ ﺍﺳﺖ]; ﻭ ﺧﺪﺍ ﺷﻨﻮﺍ ﻭ ﺩﺍﻧﺎﺳﺖ.
ﺍﮔﺮ ﻛﺎﺭ ﺧﻴﺮﻱ ﺭﺍ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﻛﻨﻴﺪ ، ﻳﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺩﺍﺭﻳﺪ، ﻳﺎ ﺍﺯ ﺑﺪﻱِ [ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ] ﮔﺬﺷﺖ ﻛﻨﻴﺪ، [ﻛﺎﺭﻱ ﻣﻮﺭﺩ ﭘﺴﻨﺪ ﺧﺪﺍ ﺍﻧﺠﺎم ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻳﺪ]; ﻳﻘﻴﻨﺎً ﺧﺪﺍ [ﺑﺎ ﻗﺪﺭﺕ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺑﺮ ﺍﻧﺘﻘﺎم] ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﮔﺬﺷﺖ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﺎﺳﺖ.
————–
✉️ یک پیام از آیه: خداوند دوست ندارد مردم بدی ها را آشکارا و در جمع دیگران بازگو کنند. خداوند آشکار کردن خوبی ها و پوشاندن بدی ها و عمومی نکردن آن را می پسندد. این پوشاندن بدی ها و انتشار خوبی ها رمز حفظ نشاط، امیدواری و حرکت رو به رشد جامعه است. حتی خداوند متعال وقتی در مورد شخص مظلوم اجازه بیان علنی بدی را به جهت احقاق حقش صادر میکند، بلافاصله توصیه به عفو میکند و برای عفو و علنی نکردن بدی، وعده عفو خویش را می دهد. اگر فریاد و بیان مطلب در اجتماع مردم را بزرگترین رسانه جمعی زمان پیامبر بدانیم، تکلیف رسانه های جمعی و عمومی ما با این آیات روشن خواهد شد. نهایتا به حدیث نبوی متذکر می شویم که الباطل یموت بترک ذکره، باطل با ترک یادش (فراموش کردنش) می‌میرد.
