بسم الله الرحمن الرحیم
در نیمه های شبِ یکشنبه دوازدهم ربیع الثانی ۱۳۵۴ هجری قمری، صدای غرش مسلسل های قزاقان، آسمان مقدس خراسان را بلرزه می اندازد. قشون شرق به فرماندهی سرلشگر مطبوعی، پای به درون حریم ملکوتی امام رضا علیه السلام می گذارند. قزاقان به هیچ کس رحم نمی کنند و بقول خودشان
کاری می کنند که روس ها هم نکرده بودند. در عرض کمتر از سه ساعت، بین ۱۳۰۰ تا پنج هزار نفر به شهادت می رسند. سپیده دم که می شود، دیگر نه صدای گلوله ای می ماند و نه صدای فریاد و تکبیری. قزاقان فاتح، پای بر روی کشته شدگان می نهند. کامیون ها را می آورند برای بردن جنازه مدافعانی که جز ایمان و شهادت حربه دیگری نداشتند و با خون سرخ خویش از ارزش های اسلامی دفاع کردند. مردم زخمی را نیز همراه کشته شدگان درون ۵۶ کامیون می ریزند و آنها را در گورهایی جمعی دفن می کنند چرا که دستور رسیده است هوا که روشن شد اثری از واقعه به جا نماند. حکومت استعماری رضاخان، قیام گوهرشاد را در هم می شکند اما توان این را ندارد که قلب مقاومت و دفاع از ارزش های اسلامی را از تپش بیاندازد.
برگرفته از
واحد، سینا، قیام گوهرشاد، وزارت ارشاد اسلامی(اداره کل تبلیغات و انتشارات)، تهران، ۱۳۶۱
