بسم الله الرحمن الرحیم
م
اعراف ۴۴: وَنَادَى أَصْحَابُ الْجَنَّةِ أَصْحَابَ النَّارِ أَنْ قَدْ وَجَدْنَا مَا وَعَدَنَا رَبُّنَا حَقًّا فَهَلْ وَجَدْتُمْ مَا وَعَدَ رَبُّكُمْ حَقَّا ۖ قَالُوا نَعَمْ…
ل
و بهشتیان دوزخیان را صدا می‌زنند که: «آنچه را پروردگارمان به ما وعده داده بود، همه را حق یافتیم؛ آیا شما هم آنچه را پروردگارتان به شما وعده داده بود حق یافتید؟!» گفتند: «بله…»
ک
ا
یک پیام از آیه:
همۀ انسان‌ها وعده‌های خدا را می‌شنوند. هر کس به طریقی و در موضعی. برخی در موضع بندگی و برخی در موضع ظالمین. برخی وقتی وعده‌های خدا را می‌شنوند، حقیقی می‌پندارند و به دنبال کسب رضایت او می‌روند ولی برخی وعده‌های خدا را می‌شنوند و تکذیب و تکفیر می‌کنند. آن‌ها که ایمان می‌آورند، وعده‌های خدا موتور محرکۀ زندگی‌شان می‌شود و گام به گام زندگی‌شان را در راستای رضایت الهی شکل می‌دهند، اما آن‌ها که وعده‌ها را حقیقی نمی‌دانند و آن را تکذیب می‌کنند زندگی‌شان را در راستای هرچیزی سامان می‌دهند جز رضایت و وعده‌های الهی! آن‌ها که وعده‌ها را راست می‌دانند محور زندگی‌شان می‌شود احکام و اخلاق الهی و سنت و سیرۀ پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) ولی آن‌ها که وعده‌ها را دروغ می‌پندارند محور زندگی‌شان می‌شود امیال نفس، خانواده، جامعه و نهایتاً شیاطین! اگر در بازار می‌دوند نه به دنبال رضایت الهی که به دنبال سود بیشترند، حالا به هر شکل که باشد! اگر در وادی ازدواج‌اند نه به دنبال رضایت الهی که به دنبال امیال خود، خانواده، سنن و قوانین کور اجتماع دور و برشان هستند، حالا هرچه که باشد! اگر در وادی علم‌آموزی‌اند نه به دنبال علم نافع از منظر الهی که به دنبال دانستن برای دانستن، نام، جاه، مال و فرار از احساس بی‌خاصیت‌بودن است! اگر در رسانه‌اند نه به دنبال نشر و تعمیق توحید و زیست الهی که به دنبال شهوات دیده‌شدن، شنیده‌شدن، معتبر‌‌شدن و مال‌دار‌شدن هستند! هرچه بار بخورد هم می‌نویسند و می‌سازند و منتشر می‌کنند. اصلا وعده‌های الهی هم در هیچ یک از این مراحل مد نظرشان نیست! این‌ها باورشان نمی‌شود که وعده‌های الهی راست باشد. باورشان نمی‌شود تا روز حساب… تا روزی که آشنایان‌شان را می‌بینند. آشنایانی که وعده‌ها را باور داشتند و از این بی‌باوران می‌پرسند: «ما بهشت و رضایت الهی را دیدیم، وعده‌های خدا راست بود، شما چه؟ حرف‌های خدا برای آتش و سوختن و قهر راست بود…؟» این‌ها هم با حسرتی عجیب می‌گویند: «بله»…
راستش را بخواهید دیده‌ها را همه باور می‌کنند… همۀ سختی باور‌کردن برای نادیده‌ها است… و تو گویی ایمان یعنی باور به ندیده‌ها…
