بسم الله الرحمن الرحیم
م
النساء ۱۴۸: لَّا يُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلَّا مَن ظُلِمَ وَكَانَ اللَّهُ سَمِيعًا عَلِيمًا
ل
خدا بدگوییِ علنی را دوست ندارد؛ ولی کسی که به او ستم شده، می‌تواند چنین کند و آن هم در حد همان ظلم. حواستان باشد: خدا شنوایی داناست.
ل
ک
ا
یک پیام از آیه:
غالبا خداوند همه را در مسیر مد نظرشان امداد می‌کند. حتی ظالمین را. البته خیلی ریز و دقیق هم از آنچه با امداد و اذن‌اش کرده‌اند، می‌نویسد. از سوی دیگر خداوند عباد صالح را هم امداد می‌کند و مظلومیت آن‌ها را می‌بیند و به حال‌شان کاملا واقف است. او برای هر دو سوی معادله در این ماجرای پیچیدۀ اتمام‌حجت‌کننده و رشد‌دهنده، امر و نهی‌هایی دارد. او ظالمین را به عدالت می‌خواند و به علم و حکمت و انتقامش متذکر می‌شود و حتی انذارشان می‌کند از عذاب و رسوایی و حسرت یوم‌الحساب. در سوی دیگر صالحین مظلوم را تشویق به مقابله می‌کند. آن‌ها را از ظلم پرهیز می‌دهد و به صبر و استقامت در راه حق می‌خواند. از کوره در نروید، عجز و لابه نکنید، و البته درمورد ظلمی که به شما شده است صدایتان را بلند کنید که این صدا را دوست دارم.
در این بین برخی از مظلومین می‌پندارند حالا که این‌ها ظلم می‌کنند ما هم باید دهان به فحاشی بگشاییم و با ظلمی دیگر ظلم آن‌ها را پاسخ بگوییم! در حقیقت این‌ها ظالم را با ظلم خود یاری می‌کنند. می‌شوند یکی مثل همان‌ها. هرچه مربوط و نامربوط دم دست‌شان می‌آید بر سرشان می‌ریزند. ریز و درشت، دروغ و راست! در اصل، ظلمِ آن‌ها را همه‌گیر می‌کنند… هدف، مقابلۀ با ظلم بود ولی خود مُروِّج آن می‌شوند! اصلا فراموش می‌کنند که صاحب‌شان بینا، شنوا و عالمِ بر عباد است. در این میانه برخی دیگر از مظلومین نیز می‌پندارند وقتی ظلمی به آن‌ها شد باید سکوت و صبر ذلیلانه داشته باشند! به اشتباه گمان می‌کنند که این مایۀ رشد است! نه… آن صبری که مایۀ رشد است صبر قادرانه و حلیمانه است. گاهی ظالم قاصر نیست و مقصّر است و در ظلمش نظام‌مند و پیچیده عمل می‌کند. در این حالت سکوتِ در برابر آن‌ها خطایی فاحش است. باید ایستاد و خیلی رسا و واضح روشنگری کرد. اصلا از سکوت ذلیلانه رشدی حاصل نمی‌شود. باید به میدان آمد و شفاف و رسا و کاملا عابدانه و عادلانه به ظالم اعتراض کرد و آرامش خیالی‌اش را بر هم زد… فانتبهوا…
