بسم الله الرحمن الرحیم
ابراهیم ۳۷
رَبَّنَا إِنِّی أَسْکَنْتُ مِنْ ذُرِّیَّتِی بِوَادٍ غَیْرِ ذِی زَرْعٍ عِنْدَ بَیْتِکَ الْمُحَرَّمِ رَبَّنَا لِیُقِیمُوا الصَّلَاهَ فَاجْعَلْ أَفْئِدَهً مِنَ النَّاسِ تَهْوِی إِلَیْهِمْ وَارْزُقْهُمْ مِنَ الثَّمَرَاتِ لَعَلَّهُمْ یَشْکُرُونَ
پروردگارا من [یکى از] فرزندانم را در دره اى بى کشت نزد خانه محترم تو سکونت دادم پروردگارا تا نماز را به پا دارند پس دلهاى برخى از مردم را به سوى آنان گرایش ده و آنان را از محصولات [مورد نیازشان] روزى ده باشد که سپاسگزارى کنند.
————–
یک پیام از آیه: حضرت ابراهیم علیه‌السلام به دستور خداوند جناب هاجر و اسماعیل علیهما‌السلام را در سرزمینی خالی از سکنه و به دور از هرگونه کشت و زرع رها می‌کند. در هنگام بازگشت به بیت‌المقدس اما برای آن‌ها در این شرایط سخت دست به دعا بر می‌دارد و دعایی می‌کند که تا قیام قیامت، عاشقان فرزندان ابراهیم خود را زیر دین جناب ابراهیم بدانند. حضرت در ابتدای دعا به سختی سرزمینی و هدف این انتقال سخت اشاره می‌کند و دعا برای نسل خود را آغاز می‌کند. «فاجعل افئده من الناس تهوی الیهم…» قلب عده‌ای از مردم را هواخواه این‌ها قرارده… در این دعای به ظاهر کوچک نکات بزرگی نهفته است. اولاً جناب ابراهیم می‌دانند که همۀ مردم هواخواه این ذریه نمی‌شوند، لذا دعا می‌کند که بخشی از مردم عاشق آن‌ها باشند. ثانیاً این هواخواهی به این نیت بوده است که اقامۀ نماز نیاز به یار و یاور عاشق دارد. ثالثاً دعای ابراهیم علیه‌السلام تنها اشاره به اسماعیل و هاجر ندارد بلکه به ذریه‌اش اشاره می‌کند. یعنی ذریۀ ابراهیم الی قیام یوم الدین را شامل می‌شود. از سویی حضرت خاتم‌الانبیاء صلواه‌الله‌علیه‌وآله از نسل جناب اسماعیل است و نه اسحاق و فرزندان ایشان نیز همه از نسل اسماعیل به حساب می‌آیند. لذا هر کس ذره‌ای از محبت و هواخواهی نسبت به پیامبر اکرم و اهل بیت را در دل خود احساس می‌کند، خواه ناخواه در زمرۀ آن ناسی قرار گرفته است که جناب ابراهیم برای فرزندانش عشق آن‌ها را طلب می‌کند. این است که عشق اهل بیت عصت و طهارت قلب برخی را در می‌نوردد و برخی را نه. شاید تمام عاشقان حسین علیه‌السلام را نیز بتوان دعا شده‌گان ابراهیم دانست…
