بسم الله الرحمن الرحیم
الفاتحه ۱-۲
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِیمِ
الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ
به نام خدا که رحمتش بی‌اندازه است و مهربانی‌اش همیشگی.
همه ستایش‌ها، ویژه خدا، مالک و مربّی جهانیان است.
————–
یک پیام از آیه: رحمان و رحیم از آن صفاتی است که بر اساس آن، انسان جرئت می‌کند که خدا را صدا زند و مورد خطاب قرار دهد. اساسا آنقدر جایگاه وجودی حضرت رب عالی و آنقدر جایگاه بشر دانی است که در حقیقت خواندن و صدازدن او وحشت برانگیز و گستاخانه به نظر می‌رسد. موسی علیه السلام در مناجاتی که با خداوند داشت عرض کرد: «خدایا گاهی که متذکر مقام و مرتبت تو می شوم می‌ترسم و شرم می‌کنم از خواندن و مخاطب قراردادن تو.» و خداوند در پاسخ فرمود: «در همه حال مرا بخوان.»
اگر این آغاز قرآن کریم با صفات رحمانیه و آن اذن و امر مستقیم حضرت رب نبود، هیچ گاه جرئت این نبود که از این جایگاه دانی، آن وجود عالی را مخاطب قرار دهیم. از این روست که بلافاصله نیز حمد این نعمت عظیم را باید بجای آوریم. الحمد لله رب العالمین که اذن حرف زدن با خودت را به ما دادی…
