بسم الله الرحمن الرحیم
این حادثه‌ٔ راه‌پیمایی را شکر کنید. شکرش از جمله به این است که آن روحیّات را، آن حالات را -که در این دو سه روزی که مشغول راه‌پیمایی بودید، آنجا مشاهده کردید یا احساس کردید- در خودتان نگه دارید؛ آن برادری را، آن مهربانی را، آن توجّه به ولایت را، آن آماده‌شدن بدن برای تَعَب‌کشیدن را، آن ترجیح‌دادن زحمت‌کشیدن و عرق‌ریختن و راه‌رفتن بر راحتی و تنبلی را. در همه امور زندگی باید این را دنبال کرد؛ این می‌شود شکر(…) این نعمت را قدر بدانیم، نعمت بزرگی است و این ان‌شاءﷲ یک نعمت پایدار خواهد بود و برای ملّت ایران و ملّت عراق. مایه عزّت و سربلندی و افتخار خواهد بود. حالا در دنیا سعی می‌کنند که نگذارند این نورافکن قوی دیده بشود، لکن نمی‌توانند. دیده خواهد شد؛ سعی می‌کنند دیده نشود یا تحریفش کنند، [امّا] هیچ‌کدام به جایی نمی‌رسد. وقتی ادامه دادید حرکت را، ناچار، حقیقت خود را آشکار خواهد کرد.
از بیانات آیت‌الله خامنه‌ای(مدظله‌العالی)
